De sprokkelmaand hangt voor het raam
en zucht tegen het aangeslagen glas
(ik ben al lang gestopt met drinken).
De lucht, nog zonder vogels, valt
uiteen in niet genoemde kleuren
die als zwerfwoorden blijven liggen
op de stilte van de koude grond.
In een harmonica van tijd ligt voorjaar
als een jonge bruid te wachten
tot kleine dingen grote dingen worden.
De harde bodem wacht al zacht
maar weet nog niet van wijken,
vorst hangt als een gier in de lucht
en straten glanzen in het ochtendlicht.
De kastanje ligt roerloos in mijn ogen
tot de dood wordt onderbroken
door het uitgestoten zaad.
Ik sla mijn ogen om het grijze licht
en hoor mijn kinderen ontwaken.
© René Hillenaar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten