Natasja

De dood kroop in mijn jongenshart,

jij was mijn jeugd Natasja,

een zwart wit verleden dat kraakt

als de muizen tussen je tanden.

Ik groef een gat met mijn vader

en perste het zout uit mijn lijf.

Duizenden dagen die wij deelden

nemen mijn woorden uit de lucht

en ik zwaai naar mijzelf in de verte

terwijl mijn lippen zoeken naar een kus.

-Het schorre zuchten van de wind

schrijft jouw naam in mijn haar

met het enkelvoud van de dood-

De lijkstijfheid van mijn moedertaal

trekt aan de wortels van mijn wil,

ik kan alleen maar naar je fluiten

want eenmaal met de beitel uitgestoken,

staat een stenen woord het laatst.

© René Hillenaar